lettre PI

πάνδικος, ος, ον : tout à fait juste

Ἰὼ γᾶ βοῦνι, πάνδικον σέβας,
Sophocle, Suppliantes, 776

πανδίκως, adv. : 1. avec toute justice 2. parfaitement, avec certitude

Οὕτω γὰρ ηὔγμην, εἴ ποτ' αὐτὸν ἐς δόμους
ἴδοιμι σωθέντ' ἢ κλύοιμι πανδίκως,
στελεῖν χιτῶνι τῷδε καὶ φανεῖν θεοῖς
θυτῆρα καινῷ καινὸν ἐν πεπλώματι.
Sophocle, Trachiniennes, 610

Πανδίων, ονος (ὁ) : Pandion (père d'Eréchthée, de Procné et de Philomèle)

Θυγατέρας δὲ οὐ σὺν ἀγαθῷ δαίμονι ἔθρεψεν ὁ Πανδίων, οὐδέ οἱ τιμωροὶ παῖδες ἀπ' αὐτῶν ἐλείφθησαν·
Pausanias, I, V, 4

πανδοκεῖον, ου (τὸ) : l'auberge, l'hôtellerie

Τὸν δὲ ῥήτορα Μᾶρκον Ἀντώνιον ἔς τι χωρίον ἐκφυγόντα ὁ γεωργὸς ἐπικρύπτων καὶ ξενίζων ἐς πανδοκεῖον ἔπεμψε τὸν θεράποντα σπουδαιότερον τοῦ συνήθους οἶνον πρίασθαι·
Appien, Guerres civiles, I, 8, 72

πανδοκεύς, έως (ὁ) : l'aubergiste

Καὶ μισθωτὸς καὶ πανδοκεὺς καὶ ἄλλα, τὰ μὲν εὐσχημονέστερα, τὰ δὲ ἀσχημονέστερα γιγνόμενα, τοῦτό γε πάντα δύναται, πᾶσιν ἐπικουρίαν ταῖς χρείαις ἐξευπορεῖν καὶ ὁμαλότητα ταῖς οὐσίαις.
Platon, Lois, XI, 918

πανδοκεύτρια, ας (ἡ) : la femme aubergiste

Κἄπειτα τούτοις τοῖς προβάτοισι μοὐδόκει
δημηγορεῖν φάλαινα πανδοκεύτρια,
ἔχουσα φωνὴν ἐμπεπρησμένης ὑός.
Aristophane, Guêpes, 34

πανδοκεύω : héberger ou traiter tout le monde

Δεινὸς δὲ καὶ πανδοκεῦσαι καὶ πορνοβοσκῆσαι καὶ τελωνῆσαι καὶ μηδεμίαν αἰσχρὰν ἐργασίαν ἀποδοκιμάσαι, ἀλλὰ κηρύττειν, μαγειρεύειν, κυβεύειν·
Théophraste, Caractères, VI, 5

πανδοκέω-ῶ : prendre entièrement sur soi, se charger entièrement

Ἡ γὰρ νέους ἕρποντας εὐμενεῖ πέδῳ,
ἅπαντα πανδοκοῦσα παιδείας ὄτλον,
ἐθρέψατ' οἰκητῆρας ἀσπιδηφόρους
πιστοὺς ὅπως γένοισθε πρὸς χρέος τόδε.
Eschyle, Les Sept contre Thèbes, 1

πάνδοκος, ος, ον : qui accueille tout le monde

Πιστὰ φρονέων Διὸς αἴτει πανδόκῳ
ἄλσει σκιαρόν τε φύτευμα ξυνὸν ἀνθρώποις στέφανόν τ' ἀρετᾶν.
Pindare, Odes O, III, 17

πάνδυρτος, ος, ον : 1. tout à fait lamentable 2. qui se lamente tout à fait, plaintif

Ἥσω τοι τὰν πάνδυρτον,
σὰ πάθη τε σέβων
ἁλίτυπά τε βάρη,
πόλεως γέννας πενθητῆρος·
Eschyle, Perses, 941

Πανδώρα, ας (ἡ) : Pandore
Πανδώρη, ης,  (ἡ) ion. : Pandore

Ἐν δ' ἄρα φωνὴν
θῆκε θεῶν κῆρυξ, ὀνόμηνε δὲ τήνδε γυναῖκα
Πανδώρην, ὅτι πάντες Ὀλύμπια δώματ' ἔχοντες
δῶρον ἐδώρησαν, πῆμ' ἀνδράσιν ἀλφηστῇσιν.
Hésiode, Travaux et Jours, 59

Πάνεμος, ου (ὁ) : le mois éolien et dorien Panémos, correspondant au Μεταγειτνίων attique ou au Βοηδρομίων corinthien

Ἐπὶ πρυτάνεως καὶ ἱερέως Διονυσίου τοῦ Ἀσκληπιάδου μηνὸς Πανέμου πέμπτῃ ἀπιόντος ἐπεδόθη τοῖς στρατηγοῖς ψήφισμα Ἀθηναίων.
Flavius Josèphe, A. J. XIV, 149

πανεργέτας, α, adj. dor. ; qui accomplit tout

Ἰὴ ἰή, διαὶ Διὸς
παναιτίου πανεργέτα·
Eschyle, Agamemnon, 1481

πανέρημος, ος, ον : entièrement désert
πανέστιος, ος, ον : avec toute la famille

Παρέχει δ' ἀπορίαν καὶ ὁ τῶν δημοποιήτων νόμος, ὅτι γενέσθαι πολίταις οὐ δίδωσι πλὴν τοῖς φεύγουσιν ἀειφυγίᾳ τὴν ἑαυτῶν ἢ πανεστίοις Ἀθήναζε μετοικιζομένοις ἐπὶ τέχνῃ.
Plutarque, Solon, 24, 2

πανευδαίμων, ων, ον, gén. ονος : tout à fait heureux

Ἡ γὰρ φύσις τῆς Χαναναίων γῆς τοιαύτη τίς ἐστιν, ὡς ἴδοι τις ἂν πεδία μεγάλα καὶ καρποὺς φέρειν ἱκανώτατα καὶ συγκρινόμενα μὲν ἑτέρᾳ γῇ πανευδαίμονα νομισθησόμενα, τοῖς δ' Ἱεριχουντίων χωρίοις παραβαλλόμενα καὶ τοῖς Ἱεροσολυμιτῶν τὸ μηδὲν ἀναφανησόμενα·
Flavius Josèphe, A. J., V, 77

πανευμαρής, ης, ες : d'humeur tout à fait facile
πανηγυριάρχης, ου (ὁ) : le président d'une assemblée πανήγυρις
πανηγυρίζω : 1. célébrer une fête nationale, se rendre dans une ville pour une fête nationale, se divertir, se recréer 2.  prononcer un éloge public dans une fête nationale

Πανηγυρίζουσι δὲ Αἰγύπτιοι οὐκ ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ, πανηγύρις δὲ συχνάς, μάλιστα μὲν καὶ προθυμότατα ἐς Βούβαστιν πόλιν τῇ Ἀρτέμιδι, δεύτερα δὲ ἐς Βούσιριν πόλιν τῇ Ἴσι·
Hérodote, II, 59, 1

πανηγυρικός, ή, όν : I. qui, concerne une fête nationale, en assemblée générale, de fête, solennel  ὁ πανηγυρικός, avec ou sans λόγος, l'éloge public prononcé dans une fête nationale II. 1. recherché par sa aprure, qui fait des embarras 2. porté à se vanter

Καὶ μηδεὶς οἰέσθω με ἀγνοεῖν ὅτι τἀναντία τυγχάνω λέγων οἷς ἐν τῷ Πανηγυρικῷ λόγῳ φανείην ἂν περὶ τῶν αὐτῶν τούτων γεγραφώς·
Isocrate

πανηγυρικῶς, adv. : comme dans une fête nationale ou dans un éloge public, avec pompe ou ostentation
πανήγυρις, εως (ἡ) : I. l'assemblée de tout le peuple 1. la réunion pour une fête solenelle 2. la réunion pour un sacrifice 3. toute réunion nombreuse II. la réjouissance, la récréation, la fête

Ἀνθ' ὧν ὑμεῖς ἐν ταῖς κοιναῖς πανηγύρεσι μάρτυρας ποιησάμενοι τοὺς Ἕλληνας εὐεργέτην ἑαυτῶν καὶ σωτῆρα τὸν Ἀντίγονον ἀνεκηρύξατε.
Polybe, IX, 36, 5

πανηγυρισμός, ου (ὁ) : la célébration d'une fête solennelle 2. la pompe, l'ostentation

Ὁ γὰρ ἐπὶ Μελικέρτῃ τεθεὶς αὐτόθι νυκτὸς ἐδρᾶτο, τελετῆς ἔχων μᾶλλον ἢ θέας καὶ πανηγυρισμοῦ τάξιν.
Plutarque, Thésée, XXV, 4

πανῆμαρ, adv. : pendant le jour

Ὡς δ' ὅτ' ἀνὴρ δόρποιο λιλαίεται, ᾧ τε πανῆμαρ
νειὸν ἀν' ἕλκητον βόε οἴνοπε πηκτὸν ἄροτρον·
Homère, Odyssée, XIII, 1

πανημέριος, α, ον : 1. qui agit pendant tout le jour, qui emploie toute la journée à qqch. 2. de tous les jours, de chaque jour

Οἳ δὲ πανημέριοι μολπῇ θεὸν ἱλάσκοντο
καλὸν ἀείδοντες παιήονα κοῦροι Ἀχαιῶν
μέλποντες ἑκάεργον·
Homère, Iliade, I, 458

πανήμερος, ος, ον : qui dure tout le jour 2. de chaque jour, jour par jour

Ἀτὰρ κείνην γε κακὸν διὰ κῦμ' ἐκέδασσεν,
πρὶν καὶ πετράων σχεδὸν ἐλθεῖν, αἵ τ' ἐνὶ πόντῳ
στεινωπῷ συνίασι πανήμεροι ἀλλήλῃσιν.
Apollonius de Rhodes, Argonautiques, II, 1189

πάνθηρ, ηρος, (ὁ) : le guépard

Λέοντες δὲ καὶ παρδάλεις, λύγκες, πάνθηρες, ἄρκτοι καὶ τἆλλα ὅσα ἐστὶ τοιαῦτα θηρία ἁλίσκεται ἐν ξέναις χώραις περὶ τὸ Πάγγαιον ὄρος καὶ τὸν Κίττον τὸν ὑπὲρ τῆς Μακεδονίας, τὰ δ' ἐν τῷ Ὀλύμπῳ τῷ Μυσίῳ καὶ ἐν Πίνδῳ, τὰ δ' ἐν τῇ Νύσῃ τῇ ὑπὲρ τῆς Συρίας, καὶ πρὸς τοῖς ἄλλοις ὄρεσιν ὅσα οἷά τ' ἐστὶ τρέφειν τοιαῦτα.
Xénophon, Chasse, XI, 1

Πανθοίδης, ου (ὁ) : Fils de Panthoos (Polydamas, Euphorbos)
πανθοινία, ας (ἡ) : le grand repas, le festin
πανθυμαδόν, adv. : tout à fait en colère, averc fureur

ὣς οἱ μὲν προπάροιθε θυράων ὑψηλάων
οὐδοῦ ἔπι ξεστοῦ πανθυμαδὸν ὀκριόωντο.
Homère, Odyssée, XVIII, 1

πανθυτος, ος, ον : que l'on célèbre par des sacrifices de toute sorte, tout auguste

Νῦν, ὦ Ζεῦ, πάρα λευκὸν εὐάμερον πελάσαι φάος
θοᾶν ὠκυάλων νεῶν, ὅτ' Αἴας
λαθίπονος πάλιν, θεῶν δ' αὖ
πάνθυτα θέσμι' ἐξήνυσ' εὐνομίᾳ σέβων μεγίστᾳ.
Sophocle, Ajax, 709

Πανικός, ή, όν : de Pan
πανίμερος, ος, ον : qui est tout désir

Ὅθεν μόλοι πανίμερος,
τᾶς πειθοῦς παγχρίστῳ
συγκραθεὶς ἐπὶ προφάσει φάρους.
Sophocle, Trachiniennes, 660

πανισμός, ου (ὁ) : la terreur panique
Πανιώνιον, ου (τὸ) : Panionon, bois sacré près de Mycales où se rassemblaient tous les Ioniens pour la fête nationale de Poseidon
πανλώβητος, ος, ον : tout à fait défiguré
πάννυχα,  adv. : pendant toute la nuit
παννυχίζω : célébrer une fête de nuit 

Ἐγὼ δὲ σὺν ταῖσιν κόραις εἶμι καὶ γυναιξίν,
οὗ παννυχίζουσιν θεᾷ, φέγγος ἱερὸν οἴσων.
Aristophane, Grenouilles, 447

παννύχιος, ος, ον : qui dure toute la nuit

Οὐ χρὴ παννύχιον εὕδειν βουληφόρον ἄνδρα
ᾧ λαοί τ' ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλε·
Homère, Iliade, II, 1

παννυχίς, ίδος (ἡ) : 1. la fête de nuit 2. la durée d'une nuit

Φροῦδαί σοι θυσίαι χορῶν τ'
εὔφημοι κέλαδοι κατ' ὄρ-
φναν τε παννυχίδες θεῶν,
χρυσέων τε ξοάνων τύποι
Φρυγῶν τε ζάθεοι σελᾶ-
ναι συνδώδεκα πλήθει.
Euripide, Troyennes, 1072

πάννυχος, ος, ον : qui dure toute la nuit, qui fait qqch. pendant toute la nuit

Ὃ δὲ πάννυχος ὠκὺς Ἀχιλλεὺς
χρυσέου ἐκ κρητῆρος ἑλὼν δέπας ἀμφικύπελλον
οἶνον ἀφυσσόμενος χαμάδις χέε, δεῦε δὲ γαῖαν
ψυχὴν κικλήσκων Πατροκλῆος δειλοῖο.
Homère, Iliade, XXIII, 192

πάνοιζυς, υς, υ, gén. υος : tout à fait infortuné
πανοικησίᾳ, adv. : avec toute la maison ou toute la famille

Τῇ τε οὖν ἐπὶ πολὺ κατὰ τὴν χώραν αὐτονόμῳ οἰκήσει μετεῖχον οἱ Ἀθηναῖοι, καὶ ἐπειδὴ ξυνῳκίσθησαν, διὰ τὸ ἔθος ἐν τοῖς ἀγροῖς ὅμως οἱ πλείους τῶν τε ἀρχαίων καὶ τῶν ὕστερον μέχρι τοῦδε τοῦ πολέμου γενόμενοί τε καὶ οἰκήσαντες οὐ ῥᾳδίως πανοικεσίᾳ τὰς μεταναστάσεις ἐποιοῦντο, ἄλλως τε καὶ ἄρτι ἀνειληφότες τὰς κατασκευὰς μετὰ τὰ Μηδικά·
Thucydide, II, 16, 1

πανοικία, ας (ἡ) : toute la maison
πανοικίη, ης (ἡ), ion. : toute la maison

Ὡς δὲ ἄρα πανοικίῃ μιν περιέλαβε, ἔλεγε ὁ Ἑρμότιμος τάδε.
Hérodote, VIII, 106, 3

πανοίμοι, interj. : hélas ! hélas !
πάνολβος, ος, ον : tout à fait heureux

Δι' αἰῶνος μακροῦ πάνολβον·
Eschyles, Suppliantes, 582

πανομίλει, adv. : en troupe compacte, en masse

Τοὶ μὲν γὰρ ποτὶ πύργους
πανδαμεὶ πανομιλεὶ
στείχουσιν.
Eschyle, Sept contre Thèbes, 268

πανομφαῖος, ου (ὁ) : celui de qui émanent tous les oracles, tous les présages (Zeus)

Πὰρ δὲ Διὸς βωμῷ περικαλλέϊ κάββαλε νεβρόν,
ἔνθα πανομφαίῳ Ζηνὶ ῥέζεσκον Ἀχαιοί.
Homère, Iliade, VIII, 245

Πανοπεῖς, έων (οἱ) : les habitants de Panopée

Ὑπῄει τε ἐπῶν ἡμᾶς τῶν Ὁμήρου μνήμη ὧν ἐποίησεν ἐς Τιτυόν, καλλίχορον τῶν Πανοπέων ὀνομάσας τὴν πόλιν, καὶ ὡς ἐν τῇ μάχῃ τῇ τε ἐπὶ τῷ Πατρόκλου νεκρῷ καὶ Σχεδίον τὸν Ἰφίτου βασιλεύοντα Φωκέων καὶ ἀποθανόντα ὑφ' Ἕκτορος κατοικεῖν εἶπεν ἐν τῷ Πανοπεῖ.
Pausanias, X, 4, 2

Πανοπεύς, έως, ion.  ῆος (ὁ) : Panopée (ville de Phocide sur la frontière de la Béotie)
Πανοπηίς, ίδος (ἡ) : la fille de Panopée
πανοπλία, ας (ἡ) : la panoplie ou l'armure complète d'un hoplite

Οἱ δὲ κατασταθέντες ἡτοίμασαν οἴνου κεράμια μύρια, τριχὸς εἰργασμένης τάλαντα τριακόσια, νεύρων εἰργασμένων ἑκατὸν τάλαντα, πανοπλίας χιλίας, χρυσοῦς ἐπισήμους τρισχιλίους, ἔτι δὲ λιθοφόρους τέτταρας καὶ τοὺς ἀφέτας τούτοις.
Polybe, IV, 56, 3

πάνοπλος, ος, ον : armé de toutes pièces, pesamment armé

Οὐκ οἶσθα δορὸς πέλας Ἀργείου
νυχίαν ἡμᾶς
κοίταν πανόπλους κατέχοντας;
Euripide, Rhesus, 20

πανόπτης, ου, adj. : qui voit tout

Ὦ δῖος αἰθὴρ καὶ ταχύπτεροι πνοαί,
ποταμῶν τε πηγαί, ποντίων τε κυμάτων
ἀνήριθμον γέλασμα, παμμῆτόρ τε γῆ,
καὶ τὸν πανόπτην κύκλον ἡλίου καλῶ.
Eschyle, Prométhée enchaîné, 98

πάνορμος, ος, ον : tout à fait sur pour atterrir ou mettre à l'ancre

Τοὔνεκ' ἄρ' ἀλλοειδέα φαινέσκετο πάντα ἄνακτι,
ἀτραπιτοί τε διηνεκέες λιμένες τε πάνορμοι
πέτραι τ' ἠλίβατοι καὶ δένδρεα τηλεθόωντα.
Homère, Odyssée, XIII, 184

πανός, οῦ (ὁ) : le flambeau, la torche

Καὶ πέλας ἄλλος αὐ-
τοῦ πανὸν πυρίφλεκτον αἴ-
ρει τις ἆρ' ὃς ἐμαῖσι μυ-
θεύεται παρὰ πήναις,
ἀσπιστὰς Ἰόλαος, ὃς
κοινοὺς αἰρόμενος πόνους
Δίῳ παιδὶ συναντλεῖ;
Euripide, Ion, 165

πανουργέω-ῶ (pf. πεπανούργηκα) : être fourbe, méchant

Φησὶν δ' ὑμᾶς πολλὰ διδάξειν ἀγάθ', ὥστ' εὐδαίμονας εἶναι,
οὐ θωπεύων οὐδ' ὑποτείνων μισθοὺς οὐδ' ἐξαπατύλλων,
οὐδὲ πανουργῶν οὐδὲ κατάρδων, ἀλλὰ τὰ βέλτιστα διδάσκων.
Aristophane, Acharniens, 656

πανούργημα, ατος (τὸ) : le trait de fourberie ou de méchanceté

Βεβᾶσιν ἄρτι δωμάτων ὑπόστεγοι
μετάδρομοι κακῶν πανουργημάτων ἄφυκτοι κύνες,
ὥστ' οὐ μακρὰν ἔτ' ἀμμενεῖ
τοὐμὸν φρενῶν ὄνειρον αἰωρούμενον.
Sophocle, Electre 1386

πανουργία, ας (ἡ) :  la fourberie, la méchanceté

Πολύτροποι δ' εἰσὶ καὶ ἀπατεῶνες ὑπὸ ἠλιθιότητος καὶ ἀφροσύνης, ἢ ὑπὸ πανουργίας καὶ φρονήσεώς τινος;
PLaton, Hippias mineur, 365

πανοῦργος, ος, ον : apte à tout faire 1. industrieux, adroit, actif 2. fourbe, méchant

Τοσοῦτον δ' ἴσθ' ὅτι,
εἰ μή μ' ἐάσεις ἐπιτροπεύειν, ἕτερος αὖ
ἐμοῦ πανουργότερός τις ἀναφανήσεται.
Aristophane, Cavaliers, 949

πανούργως, adv. : avec fourberie ou méchanceté

Εἰ δὲ μὴ σύ γ' οἶσθα κάττυμ', οὐδ' ἐγὼ χορδεύματα, .
ὅστις ὑποτέμνων ἐπώλεις δέρμα μοχθηροῦ βοὸς
τοῖς ἀγροίκοισιν πανούργως, ὥστε φαίνεσθαι παχύ,
καὶ πρὶν ἡμέραν φορῆσαι μεῖζον ἦν δυοῖν δοχμαῖν.
Aristophane, Cavaliers, 315

πάνοψιος, ος, ον : visible à tous, brillant, éclatant
πανσαγία, ας (ἡ) : l'armure complète ou la troupe entière d'homme armés

ἀκτὶς ἀελίου, τὸ κάλλιστον ἑπταπύλῳ φανὲν
Θήβᾳ τῶν προτέρων φάος,
ἐφάνθης ποτ', ὦ χρυσέας
ἁμέρας βλέφαρον,
Διρκαίων ὑπὲρ ῥεέθρων μολοῦσα,
τὸν λεύκασπιν Ἀργόθεν ἐκβάντα φῶτα πανσαγίᾳ
φυγάδα πρόδρομον ὀξυτέρῳ κινήσασα χαλινῷ·
Sophocle, Antigone, 100

πανσέληνος, ος, ον : 1. de la pleine lune 2. qui est dans son plein, pleine lune

Τοῖσι μέν νυν ἄλλοισι θεοῖσι θύειν ὗς οὐ δικαιοῦσι Αἰγύπτιοι, Σελήνῃ δὲ καὶ Διονύσῳ μούνοισι τοῦ αὐτοῦ χρόνου, τῇ αὐτῇ πανσελήνῳ, τοὺς ὗς θύσαντες πατέονται τῶν κρεῶν.
Hérodote, II, 47, 2

πάνσεμνος, ος, ον : tout à fait vénérable
πανσπερμία, ας (ἡ) : le mélange de toutes sortes de semences

Τῶν γὰρ τριγώνων ὅσα πρῶτα ἀστραβῆ καὶ λεῖα ὄντα πῦρ τε καὶ ὕδωρ καὶ ἀέρα καὶ γῆν δι' ἀκριβείας μάλιστα ἦν παρασχεῖν δυνατά, ταῦτα ὁ θεὸς ἀπὸ τῶν ἑαυτῶν ἕκαστα γενῶν χωρὶς ἀποκρίνων, μειγνὺς δὲ ἀλλήλοις σύμμετρα, πανσπερμίαν παντὶ θνητῷ γένει μηχανώμενος, τὸν μυελὸν ἐξ αὐτῶν ἀπηργάσατο, καὶ μετὰ ταῦτα δὴ φυτεύων ἐν αὐτῷ κατέδει τὰ τῶν ψυχῶν γένη, σχημάτων τε ὅσα ἔμελλεν αὖ σχήσειν οἷά τε καθ' ἕκαστα εἴδη, τὸν μυελὸν αὐτὸν τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα διῃρεῖτο σχήματα εὐθὺς ἐν τῇ διανομῇ τῇ κατ' ἀρχάς.
Platon, Timée, 73

πανστρατιά, ᾶς (ἡ) : la réunion de toute l'armée
πανσυδί, adv. : 1. avec toutes les forces réunies 2. entièrement, complètement

Ὁ δὲ Κῦρος ὁρῶν ἐκβοηθοῦντας καὶ τοὺς ἄλλους πασσυδί, ἐκβοηθεῖ καὶ αὐτὸς πρῶτον τότε ὅπλα ἐνδύς, οὔποτε οἰόμενος·
Xénophon, Cyropédie, I, 4, 18

πανσυδίᾳ, adv. : avec toute l'impétuosité possible, avec toute la vigueur possible, en toute hâte

Τίνος ἐνδέομεν μὴ οὐ πανσυδίᾳ
χωρεῖν ὀλέθρου διὰ παντός;
Euripide, Troyennes, 797

πανσυδίῃ, adv. ion. : avec toute l'impétuosité possible, avec toute la vigueur possible, en toute hâte

Ἔνθεν πανσυδίῃ σὺν τεύχεσι θωρηχθέντες
ἔνδιοι ἱκόμεσθ' ἱερὸν ῥόον Ἀλφειοῖο.
Homère, Iliade, XI, 696

πάνσυρτος, ος, ον : qui se compose d'un amas de choses balayées ensemble

Κἀγὼ τοῦδ' ἴστωρ, ὑπερίστωρ,
πανσύρτῳ παμμήνῳ πολλῶν
δεινῶν στυγνῶν τ' αἰῶνι.
Sophocle, Electre, 850

παντᾷ, dor,  adv. 1. partout, de tous côtés, sur tous les points 2. entièrement, complètement
παντάλας, αινα, αν :  tout à fait infortuné

Ὦ παντάλαινα κἄτι μᾶλλον ἢ λέγω,
δέσποιν', ὄλωλας κοὐκέτ' εἶ, βλέπουσα φῶς,
ἄπαις ἄνανδρος ἄπολις ἐξεφθαρμένη.
Euripide, Hécube, 667

παντάπασι(ν), adv. tout à fait, entièrement, absolument; τὸ παντάπασιν : même sens;  παντάπασί γε : oui certes, parfaitement
πανταρκής, ής, ές : qui suffit à tous, qui vient au secours de tous

Ὦ πόποι ἦ μεγάλας ἀγαθᾶς τε πο-
λισσονόμου βιοτᾶς ἐπεκύρσαμεν,
εὖθ' ὁ γηραιὸς
πανταρκὴς ἀκάκας
ἄμαχος βασιλεὺς
ἰσόθεος Δαρεῖος ἆρχε χώρας.
Eschyle, Perses, 852

πάναρχος, ος, ον : maître de tout, chef suprême

Ἰὼ θεῶν πάνταρχε, παντ-
όπτα Ζεῦ, πόροις
γᾶς τᾶσδε δαμούχοις
σθένει 'πινικείῳ τὸν εὔαγρον τελειῶσαι λόχον,
σεμνά τε παῖς Παλλὰς Ἀθάνα.
Sophocle, Oedipe à Colone, 1085

πανταχῆ, adv. : 1. partout, de tous côtés 2. de toute manière
πανταχῇ,  adv. : 1. partout, de tous côtés 2. de toute manière
πανταχόθεν, adv. 1. de toute part, de tous côtés 2. de toute façon
πανταχόθι, adv. : 1. partout, en tout lieu 2. absolument
πανταχοῖ, adv. : de tous côtés, partout
πανταχόσε, adv. : de tous côtés, aprtout
πανταχοῦ, adv. : 1. partout, en tous lieux 2. absolument
πανταχῶς, adv. : de toutes les manières, par toute sorte de moyens
παντέλεια, ας (ἡ) : l'achèvement, la fin, le dernier terme de l'initiation aux mystères
παντελέως, adv.  : parfaitement, complètement, entièrement
παντελής, ής, ές : I. qui accomplit tout, de qui dépend tout ce qui s'accomplit, maître, souverain, tout-puissant II. complètement, achevé, accompli, parfait 1. complet, achevé, accompli, parfait  2. dont le nombre est complet
παντελῶς, adv. : parfaitement, complètement, entièrement
παντερπής, ής, έν : tout à fait agréable ou qui charme tout le monde
παντευχία, ας (ἡ) : l'armure complète
πάντεχνος, ος, ον : utile à tous les arts
πάντη, adv.  1. partout, de tous côtés, sur tous les points 2. entièrement, complètement
πάντιμος, ος, ον : tout à fait honoré ou honoré de tous
παντλάμων, ων, ον, dor. gén.  ονος : tout à fait malheureux
παντλήμων, ων, ον, gén.  ονος : tout à fait malheureux
παντογήρως, ως, ων, gén.  ω : qui vieillit, qui émousse ou use tout
παντοδαπός, ή, όν : 1. de tout pays, de toute famille, de toute sorte 2. qui prend toutes sortes de formes

 Διὰ κυβερνητικῆς γὰρ καὶ πεντηκονταρχίας καὶ ἐρετικῆς, καὶ παντοδαπῶν καὶ οὐ πάνυ σπουδαίων ἀνθρώπων γιγνομένης, τὰς τιμὰς ἑκάστοις οὐκ ἂν δύναιτο ὀρθῶς ἀποδιδόναι τις.
Platon, Lois, IV, 707

πάντοθε, adv. : de toutes parts
πάντοθεν, adv. poét. : de toutes parts

Ὡς δὲ λέβης ζεῖ ἔνδον ἐπειγόμενος πυρὶ πολλῷ
κνίσην μελδόμενος ἁπαλοτρεφέος σιάλοιο
πάντοθεν ἀμβολάδην, ὑπὸ δὲ ξύλα κάγκανα κεῖται,
ὣς τοῦ καλὰ ῥέεθρα πυρὶ φλέγετο, ζέε δ' ὕδωρ·
Homère, Iliade, XXI, 361

παντοῖος, α, ον ; de toute sorte, divers, varié 1. qui prend toute sorte de formes, qui emploie toute sorte de moyen 2. qui éprouve toute sorte de sentiment

Πόλεων συστάσεις καὶ φθοράς, καὶ ἐπιτηδεύματα παντοῖα τάξεώς τε καὶ ἀταξίας, καὶ βρώσεως καὶ πωμάτων τε ἅμα καὶ βρωμάτων ἐπιθυμήματα παντοδαπά, πάντως καὶ περὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἆρ' οὐκ οἰόμεθα γεγονέναι, καὶ στροφὰς ὡρῶν παντοίας, ἐν αἷς τὰ ζῷα μεταβάλλειν αὑτῶν παμπληθεῖς μεταβολὰς εἰκός;
Platon, Lois, VI, 782

παντοίως, adv.  : de toute sorte, de toute façon

Ὅταν νέος, τεθραμμένος ὡς νυνδὴ ἐλέγομεν, ἀπαιδεύτως τε καὶ φειδωλῶς, γεύσηται κηφήνων μέλιτος, καὶ συγγένηται αἴθωσι θηρσὶ καὶ δεινοῖς, παντοδαπὰς ἡδονὰς καὶ ποικίλας καὶ παντοίως ἐχούσας δυναμένοις σκευάζειν, ἐνταῦθά που οἴου εἶναι ἀρχὴν αὐτῷ μεταβολῆς .
Platon, République, VIII, 559

πάντολμος, ος, ον : d'une audace prête à tout

Σχέτλια τάδε παθών,
τὸ πάντολμον ἔργον ὄψῃ τάλας.
Euripide, Suppliantes, 1075

παντόμιμος, ου (ὁ) : le pantomime, le comédien qui joue au moyen de gestes
παντομισής, ής, ές : haï de tout le monde

Ὦ παντομισῆ κνώδαλα, στύγη θεῶν,
πέδας μὲν ἂν λύσειεν, ἔστι τοῦδ' ἄκος
καὶ κάρτα πολλὴ μηχανὴ λυτήριος·
Eschyle, Euménides, 640

παντοπόρος, ος, ον : industrieux pour tout, fécond en expédients

Καὶ φθέγμα καὶ ἀνεμόεν φρόνημα καὶ ἀστυνόμους
ὀργὰς ἐδιδάξατο καὶ δυσαύλων
πάγων ὑπαίθρεια καὶ δύσομβρα φεύγειν βέλη
παντοπόρος·
Sophocle, Antigone, 355

παντόπτης, adv. qui voit tout
πάντοσε, adv. : partout, de tous les côtés

Ἦ ῥα καὶ ἀμπεπαλὼν προίίει δολιχόσκιον ἔγχος,
καὶ βάλε Πριαμίδαο κατ' ἀσπίδα πάντοσε ἴσην·
Homère, Iliade, III, 340

παντόσεμνος, ος, ον : tout à fait vénérable

Ἀνδρὸς μὲν ὑμῖν οὗτος εἴρηται μόρος
τοῦ παντοσέμνου, τοῦ στρατηλάτου νεῶν.
Eschyle, Euménides, 607

πάντοτε, adv. : en tout temps, toujours

Πῶς δ' ἂν καταπλαγείημεν τοὺς ὅταν μὲν ἐξ ἀληθείας ἀγωνίζωνται πάντοτε νικωμένους, ὅταν δὲ κρατεῖν νομισθῶσιν ἐξ ἀδικίας αὐτὸ ποιοῦντας;
Flavius Jojèphe, A. J. XV, 140

παντότολμος, ος, ον : d'une audace prête à tout

Ἐπεὶ δ' ἀνάγκας ἔδυ λέπαδνον
φρενὸς πνέων δυσσεβῆ τροπαίαν
ἄναγνον ἀνίερον, τόθεν
τὸ παντότολμον φρονεῖν μετέγνω.
Eschyle, Agamemnon, 218

παντουργός ος, ον :  apte à tout faire 1. industrieux, adroit, actif 2. fourbe, méchant

Νῦν δ' αὔτ' Ἀτρεῖδαι φωτὶ παντουργῷ φρένας
ἔπραξαν, ἀνδρὸς τοῦδ' ἀπώσαντες κράτη.
Sophocle, Ajax, 445

παντόφυρτος, ος, ον : mêlé de toutes sortes de choses, confus

Τὸν ἀντίτολμον δέ φαμι παρβάταν
ἄγοντα πολλὰ παντόφυρτ' ἄνευ δίκας
βιαίως ξὺν χρόνῳ καθήσειν
λαῖφος, ὅταν λάβῃ πόνος
θραυομένας κεραίας.
Eschyle, Euménides, 550

πάντρητος, ος, ον : tout percé de trous
πάντρομος, ος, ον : tout tremblant
πάντροπος, ος, ον : qui fait fuir tout le mode
πάντως, adv. 1. complètement, tout à fait, absolument 2. dans tous les cas, du moins
πάνυ, adv. tout à fait, très fort, certainement 
πάνυργος, ος, ον : tout à fait humide
πανυπέρτατος, η ou ος, ον :  le plus haut de tous
πανυστατος, ος, ον : tout à fait le dernier, le dernier de tous
πανωλεθρία, ας, (ἡ) : la destruction générale, le massacre général
πανωλεθριη, ης, (ἡ), ion : la destruction générale, le massacre
πανώλεθρος, ος, ον : I. tout à fait pernicieux ou funeste II. 1. tout à fait perdu ou détruit, détruit de fond en comble 2. tout à fait digne de périr, tout à fait infâme ou malfaisant
πανώλης, ης, ες :   I. tout à fait pernicieux ou funeste II. 1. tout à fait perdu ou détruit, détruit de fond en comble 2. tout à fait digne de périr, tout à fait infâme ou malfaisant
πάνωρος, ος, ον : de toutes les saisons
πάομαι (seul. f. πασομαι, aor. épq.  ἐπασσάμην, inf.  πάσασθαι, part. fem. dor. πασαμένα) : goûter, se nourrir, s'abreuver de
*πάομαι (seul. f. πάσομαι, ao. ἐπασάμην,  pf. πέπαμαι, pl. q. pf.  ἐπεπάμην, f. ant. πεπάσομαι) : acquérir, posséder
παπαῖ, interj. : ah ! oh !:  παππαπαππαπαῖ, παπαῖ φεῦ, φεῦ παπαῖ παπαῖ, hélas ! ah ! ah !
παππάζω : appeler père ou papa d'une voix carressante
παππαπαππαπαῖ : interj. : ah ! oh !
πάππας, voc. α, gén.  ου, dat. ᾳ, acc.  αν (ὁ) : papa
πάππος, ου (ὁ) : 1. le grand-père, aïeul 2. sorte d'oiseau (fauvette ?)
παππῷος, α, ον : qui concerne le grand père, d'aïeul ou d'aïeux
πάπραξ, ακος (ὁ) : sorte de poisson de Thrace
παπταίνω, (f. ανῶ, ao. ἐπάπτηνα, pf. inus.) : 1. regarder de tous les côtés, promener ses regards autour de soi avec inquiétude ou crainte, jeter des regards inquiets 2. chercher des yeux avec inquiétude ou crainte 3. regarder

Ἐπὶ δ' ὄρνυτο δῖος Ἐπειός,
κόψε δὲ παπτήναντα παρήϊον·
Homère, Iliade, XXIII, 664

πάπτηνεν : 3.ème sg. ao. poét. de  παπταίνω
παπύρινος, η, ον : fait de papyrus
πάρ, poét. c.  παρά
παρά, adv ou prép. : A. adv. auprès B. prép. avec le gén., le dat. ou l'acc. I +GEN :  1. d'auprès de, du côté de 2. de (sans mouvement, avec idée de point de départ, d'origine) II. +DAT. 1. auprès de, chez, dans, en III. +ACC. 1. auprès de, vers. 2. le long de 3. à côté de, parallèlement à, en comparaison de 4. en restant auprès, sans aller jusqu'à 5. en passant le long de, au delà de
παραβαίνω (f. -βήσομαι, ao 2.  παρέβην, pf. παραβέβηκα; pass. παραβαίνομαι,  ao. παρεβάθην, pf. παραβέβασμαι) : I. 1. marcher à côté, s'avancer à côté de, se tenir à côté d'un conducteur sur un char de combat, se tenir à côté du guerrier II. passer par dessus 1. transgresser, violer 2. omettre, oublier; laisser passer, négliger 3. avec un neutre de chose pour sujet : passer à côté ou au delà, échapper

Εἷς μὲν οὗτος ἐξ ἰδίου πράγματος, οὐδεμιᾶς ὕβρεως προσούσης, ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ παραβῆναι τὸν νόμον τοσαύτην ἔδωκε δίκην.
Démosthène, Discours,  XXI, 177

παράβαρχος, ος, ον  : transporté de fureur
παραβάλλω (f. -βαλῶ, impf.  παρέβαλον, etc) : A. I. jeter II remettre, confier III. conduire, transporter IV. jeter hors du droit chemin, exposer à un danger, compromettre, tromper V. jetre auprès de, mettre à côté de 1. comparer, mettre une chose en parallèle avec une autre 2. faire la contre-partie, riposter, rendre la pareille VI. jeter de côté, détourner B. 1. s'approcher 2. se diriger en bâteau Moy. A. I. placer à côté de ou devant qqch. à soi 1. présenter, offrir 2. mettre à côté pour comparer, mettre en parallèle II. remettre, confier III. conduire, transporter IV. exposer à un  danger B. s'exposer à qqe danger, se risquer à faire qqch

 Ὁρᾷς οὖν, ὦ Πῶλε, ὁ ἔλεγχος παρὰ τὸν ἔλεγχον παραβαλλόμενος ὅτι οὐδὲν ἔοικεν, ἀλλὰ σοὶ μὲν οἱ ἄλλοι πάντες ὁμολογοῦσιν πλὴν ἐμοῦ, ἐμοὶ δὲ σὺ ἐξαρκεῖς εἷς ὢν μόνος καὶ ὁμολογῶν καὶ μαρτυρῶν, καὶ ἐγὼ σὲ μόνον ἐπιψηφίζων τοὺς ἄλλους ἐῶ χαίρειν.
Platon, Corgias, 475

παραβάπτω : teindre en même temps
παραβασίη, ης (ἡ) :  épq. : 1. l'action de franchir, la transgression, la violation de, la faute, la prévarication 2. l'action de amrcher 3. l'action de s'avancer
παράβασις εως (ἡ)  1. l'action de franchir, la transgression, la violation de, la faute, la prévarication 2. l'action de amrcher 3. l'action de s'avancer

Ὁ δ' οὐχ ἧττον ἐπὶ τῷ πραχθέντι χαλεπήνας, καὶ γὰρ αὐτὸς ἔκρινεν ἀσέβειαν τὴν τῶν ἐννόμων παράβασιν, τοῖς ἀποστᾶσι τῶν Δωριτῶν σὺν ὀργῇ ταῦτ' ἔγραψεν·
Flavius Josèphe, A. J. XIX, 302

παραβάσκω (3 sg. impf. ité. παρέβασκε) : s'avancer auprès de ou se tenir sur un char qui s'avance auprès de
παραβάτης, ου (ὁ) : I. qui s'avance à côté 1. le guerrier qui se tient à côté du conducteur sur le char de combat pour combattre du haut de ce char 2. le soldat d'infanterie légère mêlé à la cavalerie II. le violateur, le contempteur

Καὶ τὰ μὲν ἅρματα ἔφευγεν αὐτοὺς εὐθύς, τὰ μὲν ἀναλαβόντα τοὺς παραβάτας, τὰ δὲ καὶ ἀπολιπόντα.
Xénophon, Cyropédie, VII, 1, 29

παραβατός, ή, όν : que l'on  peut transgresser

Σέβειν μὲν εὐσέβειά τις,
κράτος δ' ὅτῳ κράτος μέλει
παραβατὸν οὐδαμᾷ πέλει·
Sophocle, Antigone, 673

παραβιάζομαι : employer la force à l'égard de
παραβιασμός, οῦ (ὁ) : l'emploi de la violence
παραβλέπω : 1. regarder de côté; regarder de travers, mépriser 2. avoir le regard faux ou la vue louche
παράβλεψις, εως (ἡ) : l'action de regarder de côté ou de travers
παραβλήδην, adv.  : de côté, obliquement; en lançant des coups de côté, des regards obliques ou des mots piquants par insinuation, par ironie ou avec ruse
παράβλημα, ατος (τὸ) : la barricade, la palissade
παραβλητέος, έα, έον : qu'on peut comparer
παραβλητός, ή, όν : qu'on peut comparer
*παραβλώσκω (seul. pf. poét  παρμέμβλωκε, ou παρμέμβλωσκεν  : venir au secours de
παραβλώψ, ῶπος (ὁ, ἡ) : celui (celle) qui regarde de travers, louche
παραβοηθέω-ῶ : porter secours
παραβολή ῆς (ἡ) : 1. la comparaison, le rapprochement; le rapport, la ressemblance; la parabole, le discours allégorique 2. l'action de s'écarter du droit chemin
παράβολος, ος, ον : qui s'expose, hardi, audacieux, téméraire
παραβόλως, adv.  : audacieusement, témérairement
παραβραβεύω : juger contre le droit
παράβυστος, ος, ον : introduit auprès de
παραβύω : bourrer, enfoncer
παραβώμιος, ος, ον : voisin de l'autel
παραγγελία, ας (ἡ) :  1. la transmission d'un ordre 2. le mot d'ordre donné à des amis ou à des partisans, partcul. pour obtenir une charge; la brigue d'une charge

Ἔκτεινον γὰρ ἀλλήλους, οὐ διδούσης τῆς περιστάσεως τὸν ἐξετασμὸν ἀκριβῆ διὰ τὸ μήτε ἡγεμόνος παραγγελίαν μήτε συνθήματος ἐρώτησιν μήτε ὅλως διανοίας κατάστασιν ὑπάρχειν.
Diodore de Sicile, XI, 10, 2

παραγγέλλω (ao. παρρήγγειλα) : 1. transmettre un avis, une nouvelle 2. prescire, ordonner, enjoindre 3. convier, inviter 4. donner le mot d'ordre à ses amis, convoquer
παράγγελμα, ατος (τὸ) : l'avis, l'avertissement

Δεῖ γὰρ τὸν πρῶτον ἰλάρχην καθ' ἕκαστον στρατόπεδον ἑνὶ τῶν οὐραγῶν τῶν αὑτοῦ παραγγεῖλαι πρῲ παράγγελμα τοιοῦτον, ἵνα τέτταρσιν οὗτος ἐμφανίσῃ νεανίσκοις τῶν ἐκ τῆς ἰδίας ἴλης πρὸ ἀρίστου τοῖς μέλλουσιν ἐφοδεύειν.
Polybe, VI, 35, 8

παράγγελσις, εως (ἡ) : l'ordre, le commandement

Ἡνίκα δ' ἦν ἀμφὶ τὴν τελευταίαν φυλακὴν καὶ ἐλείπετο τῆς νυκτὸς ὅσον σκοταίους διελθεῖν τὸ πεδίον, τηνικαῦτα ἀναστάντες ἀπὸ παραγγέλσεως πορευόμενοι ἀφικνοῦνται ἅμα τῇ ἡμέρᾳ πρὸς τὸ ὄρος.
Xénophon, Anabase, IV, 1, 5

παραγεύω : faire goûter

Ὅθεν εἰ βούλοισθε τούτους ὑμῖν μένειν, τῶν πολεμίων μηδένα ὑπολείπησθε κρατήσαντες αὐτῶν, ἀλλ' ἀπολλύναι πάντας κρίνατε συμφέρειν, ἵνα μή τινων παραγευσάμενοι τῆς ἐκείνων ἐπιτηδεύσεως διαφθείρητε τὴν πάτριον πολιτείαν.
Flavius Josèphe, A.J., 4, 191.

παραγηράω-ῶ : déraisonner comme un vieillard
παραγίγνομαι (f. παραγενήσομαι, ao.  παρεγενόμην) 1. être à côté ou auprès de, être présent à, assister à 2. venir en aide, assister, secourit 3. venir se joindre, survenir 4. avec un sujet de chose : survenir, échoir en partage

Ἡδὺ δέ ἐστιν τοῦτο οὗ παραγενομένου ἡδόμεθα, ἀγαθὸν δὲ οὗ παρόντος ἀγαθοί ἐσμεν;
Platon, Gorgias, 506

παραγιγνώσκω : savoir ou décider à côté, à faux, mal

Ὅσα μὲν οὖν μὴ φανερὸς ἦν ὅπως ἐγίγνωσκεν, οὐδὲν θαυμαστὸν ὑπὲρ τούτων περὶ αὐτοῦ παραγνῶναι τοὺς δικαστάς·
Xénophon, Mémorables, I, I, 17

παραγίνομαι : 1. être à côté ou auprès de, être présent à, assister à 2. venir en aide, assister, secourit 3. venir se joindre, survenir 4. avec un sujet de chose : survenir, échoir en partage
παραγινώσκω : savoir ou décider à côté, à faux, mal
παραγκάλισμα, ατος (τὸ) : ce qu'on tient embrassé
παραγιστρόω-ῶ : garnir d'un crochet
παραγκωνίζω, au moy. : repousser du coude
παράγραμμα, ατος (τὸ) : le mot dénaturé par plaisanterie, par substitution d'une lettre par une autre
παραγραφή, ῆς (ἡ) : I. ce qu'on écrit à côté 1. l'annotation marginale, le signe critique 2. le signe de ponctuation annonçant la fin d'un développement II. terme de droit attique : l'exception, le moyen dilatoire

Αὐτοὶ γὰρ οὗτοι παραγραφὴν διδόντες πέρυσιν, οὐκ ἐτόλμησαν ἐν τῇ παραγραφῇ γράψαι ὡς ἀποδεδώκασιν Λάμπιδι τὸ χρυσίον.
Démosthène, Discours 34, XVII

παραγράφω : écrire le long de, à côté de

Τῶν μὲν οὖν λόγων, οὓς οὗτος ἄνω καὶ κάτω διακυκῶν ἔλεγε περὶ τῶν παραγεγραμμένων νόμων, οὔτε μὰ τοὺς θεοὺς ὑμᾶς οἶμαι μανθάνειν οὔτ' αὐτὸς ἐδυνάμην συνεῖναι τοὺς πολλούς·
Démosthène, Discours XVIII, 111

παραγυμνόω-ῶ : dévoiler, révéler
παράγω (ao. παρήγαγον, etc) : I. conduire de côté 1. terme de tactique ; faire marcher en bataille à droite et à gauche 2. détourner, diriger dans un autre sens 3. conduire à côté, conduire hord de la droite voie, égarer, débaucher (des troupes, des serviteurs,...), tromper, duper II. mener tout au long 1. amener lentement ou doucement (par la persuasion) 2. traîner en longueur, faire patienter, amuser par des détails III. mener vers ou dans, amener

Ὃ δ' ἐπείτε ἤκουσε, αὐτίκα μετιστάναι καὶ αὐτὸς ἐπειρᾶτο, παράγων τοὺς Πέρσας κατὰ τοὺς Λακεδαιμονίους.
Hérodote, IX, 47, 1

παραγωγή, ῆς (ἡ) : I. l'action d'amener doucement II. l'action de naviguer le long de la côte III. l'action de conduire à côté 1. le changement de marche d'une armée, de colonne en lignes, la marche par files 2. l'action de dévier ou de faire dévier du droit chemin, la faute, le délit, la tromperie, la fraude 3. l'altération du langage IV. l'action de prolonger, la remise, le délai

Καὶ τὰς μὲν παραγωγάς, ἃς οὗτοι ποιήσονται, χαίρειν ἐᾶτε καὶ μὴ ἐπιτρέπετε λέγειν αὐτοῖς, κελεύετε δὲ δεῖξαι ποῦ γέγραφεν κρίσιν, ἢ ποῦ γέγραφεν, ἄν τις ἁλῷ φόνου, κατὰ τούτου τὰς τιμωρίας.
Démosthène, Discours, XXIII, 219

παραγώγως, adv. par dérivation
παραδακρύω : pleurer auprès de
παραδαρθάνω, (f. -δαρθήσομαι,  ao. 2. παρέδαρθον, inf. poét. παραδαρθέειν) : dormir auprès de
παράδειγμα, ατος (τὸ) : le modèle, l'exemple
παραδειγματίζω : faire un exemple, frapper d'un blâme ou d'une peine qui servent d'exemple, rendre infâme, déshonnorer
παραδειφματώδης, ής, ές  : qui peut servir d'exemple
παραδείκνυμι 1. monter à côté, mettre en  regard, en parallèle 2. représenter comme (digne d'estime,...) 3. assigner, attribuer Moy. montrer, exposer
πραδεικνύω (seul. prés. et impf.  παρεδείκνυον) :  1. monter à côté, mettre en  regard, en parallèle 2. représenter comme (digne d'estime,...) 3. assigner, attribuer
παράδεισος, ου (ὁ) : le parc, le lieu planté d'arbres où l'on entretient des animaux
παραδέκομαι, ion :  I. recevoir de qqn. 1. recevoir de la main à la main 2. recevoir par succession 3. recevoir des leçons d'un maître II. admettre, accepter, accueillir
παραδεκτέος, α, ον : qu'on peut ou qu'il faut admettre
παραδέχομαι :  I. recevoir de qqn. 1. recevoir de la main à la main 2. recevoir par succession 3. recevoir des leçons d'un maître II. admettre, accepter, accueillir
παραδηλόω-ῶ : 1. donner à entendre, insinuer 2. accuser en dessous
παραδιαιτάομαι-ῶμαι : vivre auprès de
παραδίδωμι (f. παραδώδω, etc.) I. transmettre 1. remettre de la main à la main 2. remettre par succession 3. livrer à la postérité, transmettre 4. livrer, remettre, (se) rendre, (se) livrer II. confier III. permettre
παραδιηγέομαι-οῦμαι : exposer incidemment
παραδιοικέω-ῶ : gouverner avec un autre
παραδιόρθωσις, εως (ἡ) : l'action de faire une correction maivaise
παραδολεσχέω-ῶ : bavarder à tort et à travers
παραδοξολογία, ας (ἡ) : 1. le récit de choses incroyables ou extraordinnaires 2. l'amour du paradoxe
παραδοξονίκης, ου (ὁ) : le vainqueur contre toute attente ou d'une manière extrordinnaire
παράδοξος, ος, ον  : contraire à l'attente ou à l'opinion commune, extraordinnaire; étrange, bizarre, paradoxal
παραδόξως, adv. d'une manière extraordinnaire ou étrange
παράδοσις, εως (ἡ) : 1. la transmission par succession 2. la remise, la livraison
παραδοτέος, α, ον : que l'on peut ou qu'il faut remettre
παραδοχη, ῆς (ἡ) : l'action de recevoir d'un autre, la réception
παραδραθέειν v. παραδαρθάνω
παραδράω-ῶ  (3e pl. subj. épq. παραδρώωσι) : être serviteur, servir
παραδρομή, ῆς (ἡ) : la course à travers ou au delà; le cours du temps
παραδρώωσι, v. παραδράω
παραδύμεναι, inf. ao. 2. épq. de παραδύω
παραδυναστεύω : exercer le pouvoir à côté de ou avec
παράδυσις, εως (ἡ) : l'action de pénétrer en se glissant
παραδύω (seul. moy. παραδύομαι, f. παραδύσομαι, ao. 2. παρέδον ) :  pénétrer en se glissant, se glisser, s'insinuer
παραδωσείω : (seul. prés.) : avoir envie de livrer
παραείδω : chanter auprès de, accompagner en chantant
παραείρω (f. παραερῶ, ao.  παρήειρα, ao. pass.  παρηέρθην) : lever ou supendre à côté
παραζάω-ῶ : (seul. prés. et imp. παρεζαονῶν) ; 1. vivre à côté de, partager la vie de 2. vivre à côté de la véritable vie, gaspiller ou perdre sa vie
παραζεύγνυμι

Οἱ δ' ἐπείθοντο, καὶ βαρείας σφῶν τῆς ἐμβολῆς γενομένης τρέπονται τούτους τε καὶ τοὺς παρεζευγμένους αὐτοῖς ἱππέας τε καὶ καταφράκτους, ἐκ πολλοῦ ταρασσομένους διὰ τὰ ἅρματα·
Appien, Guerres de Syrie, VI, 34

παράζευξις, εως (ἡ) : l'adjonction, la réunion
παραζητέω-ῶ : chercher en vain
παραζώννυμι,  au moy. : porter suspendu à la ceinture

Ἆρ' οὐκ οἴει τὸν τοιοῦτον τότε εἰς μὲν τὸν θρόνον ἐκεῖνον τὸ ἐπιθυμητικόν τε καὶ φιλοχρήματον ἐγκαθίζειν καὶ μέγαν βασιλέα ποιεῖν ἐν ἑαυτῷ, τιάρας τε καὶ στρεπτοὺς καὶ ἀκινάκας παραζωννύντα;
Platon, République, VIII, 553

παραθαλασσίδιος, α, ον : qui est sur le bord de la mer, maritime
παραθαλάσσιος, α, ον : qui est sur le bord de la mer, maritime

Ητῶν δὲ Ἰώνων ἄνευΛύκιοί τε καὶ Πισίδαι καὶ Παμφύλιοι καὶ Κίλικες, ἔτι δὲ καὶ Σύροι καὶ Φοίνικες καὶ σχεδὸν πάντες οἱ παραθαλάσσιοι.
Diodore de Sicile, XV, 90, 5

παραθαλαττίδιος, α, ον  : qui est sur le bord de la mer, maritime
παραθαλάττιος, η, ον : qui est sur le bord de la mer, maritime

Ἡ μὲν γὰρ παραθαλάττιος αὐτῆς ἀπὸ τῆς Ἀβδηριτῶν χώρας τὴν ἀρχὴν ἔχουσα διέτεινε μέχρι τοῦ Ἴστρου ποταμοῦ, ἀπὸ δὲ θαλάττης εἰς τὸ μεσόγειον πορευομένῳ τοσοῦτον εἶχε διάστημα, ὥστε πεζὸν εὔζωνον ὁδοιπορῆσαι ἡμέρας δέκα τρεῖς.
Diodore de Sicile, XII, 50, 2.

παραθάλπω : échauffer
παραθαρρύνω : donner du courage, de la confiance à
παραθαρσύνω : donner du courage, de la confiance à
παραθέλγω : adoucir, calmer
παραθερμαίνω : échauffer à l'excès
παραθέρμος, ος, ον : qui s'échauffe trop ou trop vite
παράθεσις, εως (ἡ) : 1. l'action de placer auprès de qqn. 2. sorte de lutte d'athlète
παραθέω (f. παραθεύσομαι) : 1. courir après 2. courir le long de 3. dépasser en couranr 4. toucher en courant, effleurer
παραθεωρέω-ῶ : regarder à côté de, mettre en regard
παραθεώρησις, εως (ἡ) : l'action d'observer à côté de
παραθήγω : aiguiser; exciter
παραθήκη, ης (ἡ) : 1. l'appendice, le supplément 2. l'otage
παραθητεύω : être au service de
παράθυρος, ου (ἡ) : la porte de côté ou la porte dérobée
παραί, poét. c.  παρά
παραιβάτης, ου (ὁ) poét. :  I. qui s'avance à côté 1. le guerrier qui se tient à côté du conducteur sur le char de combat pour combattre du haut de ce char 2. le soldat d'infanterie légère mêlé à la cavalerie II. le violateur, le contempteur
παραίνεσις, εως (ἡ)  : 1. l'exhortation, l'encouragement 2. l'avis, le conseil; la recommandation

Ταῦτ' εἰπόντος ἐπευφήμησε τὸ πλῆθος ἡσθὲν τῇ παραινέσει καὶ κατένευσεν αὑτὸ παρέξειν κεχαρισμένον τῷ θεῷ.
Flavius Josèphe, A. J., VI, 22

παραινετέον, adj. verb. de παραινέω
παραινέω (imp. παρῄνουν, f.  παραινέσω, rar.  παραινέσομαι, ao.  παρῄνεσα,  pf. παρῄνεκα, pass. ao.  παρῃνέθην, pf.  παρῄνημαι) : 1. conseiller, exhorter; donner un conseil 2. avertir 3. encourager

Ὃ δ' ἀμείβετο φὰς τούτων οὐδέτερα ποιήσειν, ἐκείνους τε οὐ καλῶς συμβουλεύειν λεύειν παραινέοντας, τὴν ἔχει γυναῖκα ἐοῦσαν ἀναμάρτητον ἑωυτῷ, ταύτην ἀπέντα ἄλλην ἐσαγαγέσθαι·
Hérodote, V, 39, 2

παραιπεπίθῃσι (3 sg. subj. ao. 2 poét.), παραπεπιθοῦσα (part. fem. ao. 2 poét.) avec redoublement de παραπείθω
παραίρεσις, εως (ἡ) : l'enlèvement, la soustraction

Ἐκ μὲν ὀλιγαρχίας τὸ τὸ τέλος εἶναι πλοῦτον (οὕτω γὰρ καὶ διαμένειν ἀναγκαῖον μόνως τήν τε φυλακὴν καὶ τὴν τρυφήν), καὶ τὸ τῷ πλήθει μηδὲν πιστεύειν (διὸ καὶ τὴν παραίρεσιν ποιοῦνται τῶν ὅπλων), καὶ τὸ κακοῦν τὸν ὄχλον καὶ τὸ ἐκ τοῦ ἄστεως ἀπελαύνειν καὶ διοικίζειν ἀμφοτέρων κοινόν, καὶ τῆς ὀλιγαρχίας καὶ τῆς τυραννίδος·
Aristote, Politique, V, 1311a

παραιρέω-ῶ (f. παραιρήσω, ao. 2 παρεῖλον, pf. παρῄρηκα) :   ôter d'auprès de ou de, enlever de, ôter une part de Moy. détourner à son profit, s'emparer de
παραίρημα, ατος (τὸ) : la bande, la rognure qu'on ôte d'une pièce de drap, d'un vêtement

Οἱ δὲ ἐφυλάσσοντό τε ὡς ἐδύναντο καὶ ἅμα οἱ πολλοὶ σφᾶς αὐτοὺς διέφθειρον, οἰστούς τε οὓς ἀφίεσαν ἐκεῖνοι ἐς τὰς σφαγὰς καθιέντες καὶ ἐκ κλινῶν τινῶν αἳ ἔτυχον αὐτοῖς ἐνοῦσαι τοῖς σπάρτοις καὶ ἐκ τῶν ἱματίων παραιρήματα ποιοῦντες ἀπαγχόμενοι, παντί τε τρόπῳ τὸ πολὺ τῆς νυκτός (ἐπεγένετο γὰρ νὺξ τῷ παθήματι) ἀναλοῦντες σφᾶς αὐτοὺς καὶ βαλλόμενοι ὑπὸ τῶν ἄνω διεφθάρησαν.
Thucydide, G. P., IV, 48, 3

παραισθάνομαι : s'apercevoir secrètement

Ὡς δὲ παρῄσθοντο τῶν φευγόντων καὶ καταλαμβανόντων αὐτούς, πυθόμενοι τὸ γιγνόμενον ἔφευγον δὴ καὶ αὐτοὶ ἀνὰ κράτος.
Xénophon, Cyropédie, IV, II, 30

παραίσιος, ος, ον : de mauvais augure

Ἀλλὰ Ζεὺς ἔτρεψε παραίσια σήματα φαίνων.
Homère, Iliade, IV, 350

παραίσσω (ao. παρήιξα, par contraction, παρῇξα) : passer d'un bond rapide, s'élancer d'un bond auprès de

Ὣς φάτο, τὸν δ' οὔ τι προσέφη κορυθαίολος Ἕκτωρ,
ἀλλὰ παρήϊξεν λελιημένος ὄφρα τάχιστα
ὤσαιτ' Ἀργείους, πολέων δ' ἀπὸ θυμὸν ἕλοιτο.
Homère, Iliade, V, 668

παραιτέομαι-οῦμαι (imp. παρῃτούμην, f. παραίτησομαι, ao. παρῃτησάμην, pf. παρῃτημαι) : I. demander ou obtenir par ses prières II. chercher à écarter par ses prières III. écarter par ses prières 1. refuser, repousser 2. congédier, renvoyer 3. faire absoudre, obtenir par ses prières la délivrance ou l'affranchissement

Πρὸς ταῦτα μίμνε καὶ θεοὺς ἐγχωρίους
λιταῖς παραιτοῦ τῶν σ' ἔρως ἔχει τυχεῖν.
Eschyle, Suppliantes, 490

παραίτησις, εως (ἡ) : 1. la demande de pardon 2. l'action de refuser, de décliner 3. l'action de solliciter pour, d'intercéder pour

Εἰ δέ τις τοῦτο πράξειεν, οὐδεμία θανάτου παραίτησις, οὔτ' εἰ βιάσαιτο παρθένον ἑτέρῳ προωμολογημένην, οὔτ' εἰ πείσειεν γεγαμημένην.
Flavius Josèphe, Contre Appion, II, 201

παραιτητέος, α, ον, adj. verb. de παραιτέομαι
παραιτητής οῦ, adj. m. : qui intercède pour un autre
παραιτητός, ή, όν : qu'on peut ou qu'il faut détourner par ses prières
παραίτιος, ος ou α, ον : qui est en partie cause ou auteur de, complice de

Ὃ δὴ καὶ πολλοῖς καὶ πολλάκις ἤδη παραίτιον γέγονε τῆς ἀπωλείας.
Polybe, V, 75, 2

παραιφάμενος, η, ον ; qui réprimande, qui blâme
παραίφασις, εως (ἡ) poét.  c. παράφασις

Ἀγαθὴ δὲ παραίφασίς ἐστιν ἑταίρου.
Homère, Iliade, XV, 379

παραιωρέω-ῶ : suspendre Moy. Se suspendre à, s'attacher en suppliant à
παρακάβαλλεν (3 sg.), παρακάβαλλον (3 pl.) ao. ép. sync. de παρακαταβάλλω
παρακαθέζομαι : s'asseoir ou se tenir assis à côté de, auprès de
παρακαθεύδω : dormir auprès
παρακάθημαι (seul. prés et impf.) : être assis auprès de

Κληροῦσι δὲ καὶ ἐπὶ τοὺς νόμους ἕτερον, ὃς παρακάθηται τῇ βουλῇ, καὶ ἀντιγράφεται καὶ οὗτος πάντας.
Aristote, Constitution d'Athènes, 54, 4

παρακαθιδρύομαι : être placé auprès de
παρακαθίζω (f. att. κατακαθιῶ) : être assis auprès de Moy.  (f. πακακαθισομαι, att.  παρακαθιοῦμαι ou παρακαθιζήσομαι, ao παρεκαθιστησάμην) 1. s'asseoir auprès de 2. faire aseoir auprès de soi

Μή τι καὶ τοὺς παρακαθίζοντας, μή τι καὶ τοὺς συγκατακλινομένους, μή τι καὶ τοὺς καταφιλοῦντας;
Epictète, IV, 11

παρακαθίημι : laisser tomber

Τοὺς μὲν γὰρ κινδύνους ὡς ἐπίπαν ἡ νὺξ διέλυε, τῶν ἀνδρῶν οὔτ' εἴκειν ταῖς ψυχαῖς οὔτε παρακαθιέναι τοῖς σώμασι βουλομένων διὰ τὸν κόπον, ἀλλ' ἐξ ὑποστροφῆς καὶ μεταμελείας αὖθις ἄλλας ἀρχὰς ποιουμένων .
Polybe, 35, 1, 4

παρακαθίστημι  (f. παρακαταστήσω, ao.  παρακατέστησα, etc.) : établir auprès, placer à côté

Οἱ δὲ Λακεδαιμόνιοι τὸν Ἆγιν ἐπεβάλοντο μὲν κολάζειν, ἐπαγγειλαμένου δ' αὐτοῦ διὰ τῶν καλῶν ἔργων διορθώσασθαι τὴν ἁμαρτίαν, μόγις συνεχώρησαν, εἰς δὲ τὸν λοιπὸν χρόνον ἑλόμενοι δέκα ἄνδρας τοὺς συνετωτάτους, παρακατέστησαν συμβούλους καὶ προσέταξαν μηδὲν ἄνευ τῆς τούτων γνώμης πράττειν
Diodore de Sicile, 12, 78, 6

παρακαίριος, ος, ον : intempestif, inconvenant, coupable, criminel
παράκαιρος, ος, ον : intempestif, coupable, criminel

Εἰ δὲ χρόνῳ παράκαιρον ἔργον ἢ λόγον
πύθῃ, κατά με γᾶς
ζῶντα πόρευσον·
Euripide, Rhesus, 830

παρακαίρως, adv. : à contretemps, avec excès

Οὐδὲ τὸν πλοῦτον παρακαίρως ἠγάπα, ἀλλ' ἀπέλαυε μὲν τῶν παρόντων ἀγαθῶν ὡς θνητός, ἐπεμελεῖτο δὲ τῶν ὑπαρχόντων ὡς ἀθάνατος.
Isocrate

παρακαίω (f. παρακαύσω, ao. παρέκηα, etc)  : faire brûler à côté de

Θυμιήματα δὲ παρ' αὐτῇ παντοῖα καταγίζουσι ἀνὰ πᾶσαν ἡμέρην, νύκτα δὲ ἑκάστην πάννυχος λύχνος παρακαίεται.
Hérodote, II, 130, 1

παρακαλέω-ῶ : I. appeler auprès de soi 1. mander 2. appeler à son secours 3. prier, invoquer 4. inviter, convier II. exhorter, exciter III. provoquer, exciter, faire naître
παρακαλπάζω : caresser, flatter
παραλάλυμμα, ατος (τὸ) : 1. la couverture, la voile, la tapisserie 2. le prétexte

Ἀλλ' ἐκεῖνο μὲν αὐτοῦ τὸ παρανόμημα πρόφασις εὐπρεπὴς συγγνωστὸν ἐδόκει ποιεῖν, ὁ ἀδελφὸς Ἀσάηλος ἐκδεδικῆσθαι νομιζόμενος, τοῦ δ' Ἀμασᾶ φόνου οὐδὲν τοιοῦτον ἔσχε παρακάλυμμα.
Flavius Josèphe, A. J., VII, 285

παρακαλύπτω, au moy. I. voiler II. 1. se voiler pour porter le deuil 2. se cacher

Τοιαῦτ' ἄττα ἦν τὰ λεγόμενα παρεξιόντος καὶ παρακαλυπτομένου τοῦ λόγου, πεφοβημένου κινεῖν τὸ νῦν παρόν.
Platon, République, VI, 503

παρακαταβάλλω : déposer auprès de

Προσποιεῖται τοίνυν οὗτος ςἐπειδὴ τοῦτ' εἰκότως ἂν θαυμάζοιτε, ὅτι τοῦ ἡμικληρίου τότε τὴν δίκην οὐκ ἐλάγχανονν τοῦ μὲν μὴ λαχεῖν πρὸς ἐκείνους ἐμὲ εἶναι αἴτιον ὡς ὁμολογήσαντα μεταδώσειν, ὥστε διὰ τοῦτ' οὐ παρακαταβάλλειν αὐτούς, τῆς δὲ πρὸς ἐμὲ λήξεως ἐμποδὼν εἶναι τοὺς νόμους (οὐ γὰρ εἶναι τοῖς ὀρφανοῖς κατὰ τῶν ἐπιτρόπων), οὐδέτερ' ἀληθῆ λέγων.
Isée, Discours, XI, 27

παρακαταθήκη, ης (ἡ) : le dépôt confié à qqn.; l'argent ou le bien confié à la garde de qqn, l'argent déposé dans une banque

Οἷον εἰ δέοι ἡμᾶς ἀνομολογεῖσθαι περί τε ἐκείνης τῆς πόλεως καὶ τοῦ ἐκείνῃ ὁμοίως πεφυκότος τε καὶ τεθραμμένου ἀνδρός, εἰ δοκεῖ ἂν παρακαταθήκην χρυσίου ἢ ἀργυρίου δεξάμενος ὁ τοιοῦτος ἀποστερῆσαι, τίν' ἂν οἴει οἰηθῆναι τοῦτον αὐτὸ δρᾶσαι μᾶλλον ἢ ὅσοι μὴ τοιοῦτοι;
Platon, République, IV, 442

παρακατάκειμαι : être couché, être à table auprès de

Κύων τε θηρευτικὴ παρακατάκειταί σφισι βίου τοῦ Ἀκταίωνος ἕνεκα καὶ τοῦ ἐς τὴν τελευτὴν τρόπου.
Pausanias, X, 30, 5

παρακατακλίνω : faire coucher auprès de pass. se coucher ou être couché auprès de

Παρακατακλίνει γὰρ τὴν αὑτῆς θεράπαιναν γίνεταί τε καὶ ἐκ τῆς Ζελφῆς υἱὸς Γάδας, τυχαῖον ἄν τις καλέσειεν αὐτόν, καὶ μετ' αὐτὸν Ἄσηρος, μακαριστὴς λέγοιτ' ἂν ἐξ ὧν πρὸς εὔκλειαν προσελάμβανε.
Flavius Josèphe, A. J., I, 306

παρακαταλέγομαι (ao. 2 3 sg. sync. παρκατέλεκτο) : se coucher ou être couché auprès de
παρακαταλείπω : laisser qqn. auprès de

Λακεδαιμόνιοι δὲ τοῦ αὐτοῦ χειμῶνος καὶ οἱ ξύμμαχοι πλὴν Κορινθίων στρατεύσαντες ἐς τὴν Ἀργείαν τῆς τε γῆς ἔτεμον οὐ πολλὴν καὶ σῖτον ἀνεκομίσαντό τινα ζεύγη κομίσαντες, καὶ ἐς Ὀρνεὰς κατοικίσαντες τοὺς Ἀργείων φυγάδας καὶ τῆς ἄλλης στρατιᾶς παρακαταλιπόντες αὐτοῖς ὀλίγους, καὶ σπεισάμενοί τινα χρόνον ὥστε μὴ ἀδικεῖν Ὀρνεάτας καὶ Ἀργείους τὴν ἀλλήλων, ἀπεχώρησαν τῷ στρατῷ ἐπ' οἴκου.
Thucydide, G. P., VI, 7, 1

παρακαταλογή, ῆς (ἡ) : le changement de ton ou de rythme dans un récitatif
παρακαταπήγνυμι : ficher auprès de

Τάφρον μὲν κύκλῳ περὶ τὸ ἱερὸν καὶ τὸν νεὼν ἔσκαπτον, ἐκ δὲ τοῦ ὀρύγματος ἀνέβαλλον ἀντὶ τείχους τὸν χοῦν, καὶ σταυροὺς παρακαταπηγνύντες, ἄμπελον κόπτοντες τὴν περὶ τὸ ἱερὸν ἐσέβαλλον καὶ λίθους ἅμα καὶ πλίνθον ἐκ τῶν οἰκοπέδων τῶν ἐγγὺς καθαιροῦντες, καὶ παντὶ τρόπῳ ἐμετεώριζον τὸ ἔρυμα.
Thucydide, G. P., IV, 90, 2

παρακατατίθεμαι (f. παρακαταθησομαι, ao. 2 παρακατεθέμην, etc.) : 1. déposer chez, condier à, confier qqn ou qqch. à qqn. 2. livrer, abandonner, exposer

Οὔτε γὰρ ἰέναι αὐτοῖς ἀσφαλὲς ὅπου μὴ κρείττονες τῶν παρόντων μέλλουσιν ἔσεσθαι, οὔτε τὰ οἴκοι κέκτηνται ἐχυρά, ὥστε ἄλλοις παρακαταθεμένους ἀποδημεῖν.
Xénophon, Hiéron, I, 12

παρακατέχω (f. παρακαθέξω, ao. 2 παρακατέσχον, etc.) : retenir, arrêter

Ἐλέγετο μὲν οὖν ταῦτα καὶ παραπλήσια τούτοις πλεονάκις ὑπ' ἀμφοτέρων κατὰ τὰς διαπρεσβείας καὶ τὰς ἐντεύξεις, ἐπετελεῖτο δὲ τὸ παράπαν οὐδέν, ἅτε τῆς δικαιολογίας γινομένης διὰ τῶν κοινῶν φίλων, μεταξὺ δὲ μηδενὸς ὑπάρχοντος τοῦ δυνησομένου παρακατασχεῖν καὶ κωλῦσαι τὴν τοῦ δοκοῦντος ἀδικεῖν ὁρμήν.
Polybe, V, 67, 11

παρακατοικίζω : faire résider qqn auprès de
παρακαττύομαι : coudre à côté de

Ἡμῶν δ' ἕκαστος στιβάδα παρεκαττύετο.
Aristophane, Plutus, 663

παράκειμαι : I être couché auprès de 1. être placé auprès de 2. être placé à portée ou devant II. se rattacher à, être en relation étroite avec
παρακειμένως, adv. : 1. semblablement 2. de suite, désormais
παρακέλευσις, εως (ἡ) : l'instruction, la recommandation, l'exhortation

Ὡς δὲ αὐτοῖς αἵ τε παρακελεύσεις, οἵας εἰκὸς ἦν, ἐγεγένηντο καὶ τὰ σημεῖα κατὰ ναῦν ἦρτο, ἐξώρμων ἐπ' ἀλλήλους, οἱ μὲν κατὰ μέτωπον, οἱ δ' ἐς περικύκλωσιν, σύν τε βοῇ καὶ ῥοθίῳ νεῶν καὶ καταπλήξει ποικίλῃ.
Appien, Guerres civiles, V, XI, 106

παρακέλευσμα, ατος (τὸ) : l'exhortation, l'encouragement.

Μηδέν, εἶπον, περὶ τούτου αὐτῷ μαχώμεθα, ἀλλ' ἡμᾶς αὐτοὺς διδάξωμεν πότερον μελετητέον τοῦτο τῷ πλουσίῳ καὶ ἀβίωτον τῷ μὴ μελετῶντι, ἢ νοσοτροφία τεκτονικῇ μὲν καὶ ταῖς ἄλλαις τέχναις ἐμπόδιον τῇ προσέξει τοῦ νοῦ, τὸ δὲ Φωκυλίδου παρακέλευμα οὐδὲν ἐμποδίζει.
Platon, République, III, 407

π à πάνδημος                                  παρακελευσμός à παραχαράσσω